Terwijl de filmwereld weer even in de ban is van de oscars, hieronder een lijstje evergreens: drie epische (Italiaanse) films die de eindeloze kijkuren meer dan waard zijn:
La meglio gioventù
Le cose che restano
Bron: Orpheus kijkt om
SMS Italia |
Homerus en Vergilius schreven er beiden één: een lang verhalend gedicht, een heldendicht over historische, legendarische of mythologische gebeurtenissen. Een epos. Tegenwoordig wordt het woord bijna alleen nog in de filmwereld gebruikt. Nog steeds wordt dan gedoeld op een lang verhaal, en vaak gaat het om een familieverhaal dat van generatie op generatie gevolgd wordt, terwijl tegelijkertijd de grote lijnen van de geschiedenis worden gevolgd. Het persoonlijke wordt afgewisseld met het universele, en de scheidslijn steeds onduidelijker. Het zijn de films die dat voor elkaar krijgen, die het predicaat ‘episch’ krijgen. Terwijl de filmwereld weer even in de ban is van de oscars, hieronder een lijstje evergreens: drie epische (Italiaanse) films die de eindeloze kijkuren meer dan waard zijn: 1900 (Novecento) Bernardo Bertolucci schiep twee personages en liet hen beiden op dezelfde dag, aan het begin van de 20eeeuw, geboren worden. Alfredo als zoon van een rijke landeigenaar, Olmo een arme boerenzoon. Een vriendschap against the odds ontstaat, maar het fascisme drijft een wig tussen de mannen, en de jeugdvriendschap blijkt niet bestand tegen het de verhoudingen in de wereld. La meglio gioventù De broers Matteo en Nicola zijn de hoofdpersonen die je bij de hand nemen en langzaam steeds dieper meenemen in de geschiedenis van hun familie en die van het Italië van de tweede helft van de vorige eeuw. De dramatische gebeurtenissen binnen de familie gaan soms naadloos over in die van het land, zodat een kunstig geschilderd portret van beiden wordt gecreëerd. Le cose che restano De film die je misschien nog wel het meest van alle drie aangrijpt, of naar de keel doet grijpen, is Le cose che restano. De titel komt uit een gedicht van Emily Dickinson; ‘Some things that stay there be: grief, hills, eternity.’ De pijn van een bijna ondragelijk verlies van een familie is de leidraad van een meeslepend, gelaagd verhaal. Een verhaal over de dingen die gaan en de dingen die blijven, uitgerekend tegen de achtergrond van de Eeuwige Stad.
Bron: Orpheus kijkt om
1 Reactie
8/4/2012 01:02:01 pm
Tegenwoordig wordt het woord bijna alleen nog in de filmwereld gebruikt. Nog steeds wordt dan gedoeld op een lang verhaal, en vaak gaat het om een familieverhaal dat van generatie op generatie gevolgd wordt, terwijl tegelijkertijd de grote lijnen van de geschiedenis worden gevolgd. Het persoonlijke wordt afgewisseld met het universele, en de scheidslijn steeds onduidelijker.
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
CategorieEn
Alles
WeerArchief
Maart 2015
Foto's |